ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΣ ΤΑ ΔΥΟ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΚΕΙΜΕΝΑ, ΠΑΡΕ ΙΔΕΕΣ ΚΑΙ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΕ ΣΤΟ ΤΕΤΡΑΔΙΟ ΕΡΓΑΣΙΩΝ ΣΟΥ ΝΑ ΓΡΑΨΕΙΣ ΤΗ ΔΙΚΗ ΣΟΥ ΕΚΘΕΣΗ...
ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΣΕ ΟΜΟΡΦΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ, ΠΛΟΥΣΙΟ ΛΕΞΙΛΟΓΙΟ, ΙΔΙΑΙΤΕΡΕΣ ΙΔΕΕΣ ΚΑΙ ΒΑΛΕ ΤΗ ΦΑΝΤΑΣΙΑ ΣΟΥ ΝΑ ΔΟΥΛΕΨΕΙ.
ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΕΙΣ ΔΥΝΑΤΑ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΣΟΥ ΓΙΑ ΝΑ ΤΟ ΑΚΟΥΣΕΙΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΠΟΡΕΣΕΙΣ ΝΑ ΤΟ ΔΙΟΡΘΩΣΕΙΣ!!!
ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΣΤΗΝ ΕΞΟΧΗ
Σήμερα πηγαίνουμε εκδρομή και γι’ αυτό σκέφτηκα να γράψω για το τοπίο που θα δω, αφού έχω ακούσει, πως εκεί που θα πάμε, θα είναι σκέτη απόλαυση. Θα συνεχίσω να γράφω μόλις μπούμε στο λεωφορείο… …να ’μαι ξανά!
Τώρα ξεκινάμε. Γκουχ – γκουχ, η περιοχή βρωμάει. Βλέπω ψηλά κτίρια και αυτοκινητόδρομους γεμάτους μποτιλιάρισμα. Ω!!! βλέπω μακριά, μίλια μακριά, ένα καταπράσινο λιβάδι. Μια ταμπέλα λέει ‘‘ΠΡΟΣ ΛΙΒΑΔΙ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ’’. Μόνο που τη βλέπω, νιώθω να πετάω.
Λίγη ώρα μετά: μόλις βγήκαμε από την πόλη και τα μάτια μου θαμπώθηκαν από την τόση ομορφιά. Βλέπω κόκκινα και άσπρα τριαντάφυλλα, ψηλούς φοίνικες σαν κυπαρίσσια και κάτασπρα πρόβατα να βόσκουν στο λιβάδι. Βλέπω τον ουρανό και αντικρίζω πουπουλένια άλογα να τρέχουν και γαζέλες να βόσκουν στον καταγάλανο ουρανό. Ω !!! Αυτό δεν πρέπει να το παραλείψω! Καμηλοπαρδάλεις στέκουν και μασουλάνε φρέσκα φύλλα απ’ τα πιο ψηλά δέντρα που μπορούμε εμείς να αντικρίσουμε. Δεν πιστεύω στα μάτια μου! Λάμα; καμήλες; ιπποπόταμοι; τίγρεις; Τέλειο!!! Είναι ένα εντυπωσιακό θέαμα. Τώρα σταματάμε!!!
Όλοι κατεβήκαμε στο ύπαιθρο και ξαπλώνουμε στο γρασίδι που έστρωσε η Φύση, λες και το έστρωσε ειδικά για μάς, λες και μας περίμενε!!!
«Κύριε, πάω μια βόλτα, εντάξει;» «ΟΚ»
Αχ!!! Μια ευωδιά από αγριολούλουδα άσπρα και ροζ που ξεχειλίζουν απ’ το ποτήρι της ψυχής μου!!! Άλλο ένα τέλειο θέαμα, μια νυχτερίδα. Ας την ακολουθήσω. Αρχίζει να σκοτεινιάζει και έχει ψύχρα εδώ μέσα. Όπα, φτάσαμε!!! Νυχτερίδες άσπρες και μαύρες πετούν γύρω μου. Έχω ακούσει πως οι λευκές νυχτερίδες ονομάζονται «Αλβίνο». Αυτό κι αν είναι θέαμα!!!
«Μανώλη, έλα φεύγουμε, έλα».
«Ένα λεπτό».
Καρύδες!!! Αχ, αχ, αχ!!! Αχ! Έπιασα δυο, τρεις, ας τις πάρω μαζί μου.
«ΑΝΑΧΩΡΗΣΗ!!!»
Ξεκινάμε το ταξίδι για την επιστροφή. Αναρωτιέμαι γιατί τελείωσε η μέρα τόσο γρήγορα;
ΑΠΟ ΤΟ ΜΑΘΗΤΗ ΜΑΝΩΛΗ
ΕΝΑ ΑΞΕΧΑΣΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΣΤΗ ΦΥΣΗ
Ηταν ένα ηλιόλουστο ανοιξιάτικο πρωινό. Ξύπνησα νωρίς νωρίς, γιατί από το προηγούμενο βράδυ οι γονείς μας μάς είχαν υποσχεθεί μια μικρή εκδρομή στην εξοχή. `ημουν πολύ μικρή τότε, μόλις έξι χρόνων, κι όμως θυμάμαι ακόμα με κάθε λεπτομέρεια το γεγονός που διαδραματίστηκε εκείνη τη μέρα και το οποίο θα μείνει για πάντα χαραγμένο στη μνήμη μου.
Αφού ετοιμάσαμε γρήγορα τα πράγματα που θα παίρναμε μαζί μας, μπήκαμε στο αυτοκίνητο και ξεκινήσαμε για την εξοχή. `Ημουν πραγματικά ενθουσιασμένη και χαρούμενη και δεν έβλεπα την ώρα να φτάσουμε στον προορισμό μας, για ν' αρχίσω το παιχνίδι. Η διαδρομή ήταν ευχάριστη και διασκεδαστική. Τραγουδούσαμε, λέγαμε διάφορα αστεία και ανέκδοτα και κάναμε σχέδια μαζί με τον αδερφό μου για το πώς θα περνούσαμε τη μέρα μας.
Επιτέλους, μετά από δύο ώρες ταξίδι με το αυτοκίνητο, φτάσαμε κάποτε στον προορισμό μας. Κατέβηκα τρέχοντας από το αυτοκίνητο και στάθηκα να κοιτάζω σαν μαγεμένη την ομορφιά του ολάνθιστου ανοιξιάτικου τοπίου. Μπροστά μας απλωνόταν μια απέραντη καταπράσινη πεδιάδα. Η φύση ολόκληρη ήταν χαρά Θεού! Τα μάτια μου δε χόρταιναν να βλέπουν τα ανθισμένα δέντρα και τα αμέτρητα πανέμορφα λουλούδια. Η ευωδιά των αγριολούλουδων σκορπούσε τριγύρω μια γαλήνη και μια ευτυχία ανείπωτη.
`Αρχισα χαρούμενη να μαζεύω αγριολούλουδα και να κυνηγώ τις πολύχρωμες πεταλούδες. `Ηθελα να εξερευνήσω όλο το τοπίο και να μαζέψω όσο το δυνατό περισσότερα λουλούδια. Θυμάμαι, η μητέρα μου μάς συμβούλεψε και μας παρακάλεσε, τόσο εμένα όσο και τον αδερφό μου, να μην απομακρυνθούμε από κοντά τους. Εγώ δεν έδωσα σημασία στα λόγια της, αλλά άπλωνα ολοένα τα μικρά μου χεράκια κι άρπαζα τα όμορφα λουλουδάκια, που μου έκαναν τόση εντύπωση.
Χωρίς να το καταλάβω, κάποια στιγμή βρέθηκα ξαφνικά μπροστά σ' ένα μεγάλο γκρεμό. Τότε, διέκρινα στη ρίζα ενός θάμνου μια ολοκόκκινη παπαρούνα. Μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν είχα συναντήσει άλλη παπαρούνα, γι' αυτό και η επιθυμία μου για να την αποκτήσω ήταν έντονη. Ωστόσο, με διακατείχε ένας μικρός φόβος, που οφειλόταν σίγουρα στον γκρεμό. Βρισκόμουν σε δίλημμα για το αν έπρεπε να προχωρήσω και να κόψω το μικρό εκείνο λουλουδάκι ή να το αγνοήσω και να συνεχίσω την εξερεύνησή μου. Δεν άργησα να πάρω την απόφασή μου. `Ημουνα σίγουρη ότι σε λίγο το λουλούδι αυτό θα βρισκόταν στα χέρια μου!
Με μικρά βήματα κατέβαινα ενθουσιασμένη τον γκρεμό. Ανυπομονούσα τόσο πολύ να το αποκτήσω, ώστε δε λογάριαζα πια τις συνέπειες. Το μόνο που με ενδιέφερε ήταν να κάνω δικό μου το πανέμορφο και μοναδικό εκείνο λουλούδι. `Εφτασα μπροστά στην παπαρούνα. `Απλωσα το μικρό μου χέρι να την αρπάξω, αλλά ξαφνικά γλίστρησα. Χωρίς να χάσω την ψυχραιμία μου, αρπάχτηκα γρήγορα από ένα μικρό κλαδί. Φοβισμένη άρχισα αμέσως να φωνάζω δυνατά: "Μπαμπά, μαμά!". Πίστευα πως έφτασε το τέλος της ζωής μου. Από λεπτό σε λεπτό το μικρό κλαδί θα κοβόταν κι εγώ θα γκρεμιζόμουνα. Πόσο δυστυχισμένη ένιωθα!
Για καλή μου τύχη όμως οι γονείς μου άκουσαν τις φωνές μου και έτρεξαν γρήγορα προς το μέρος μου. Ο μικρός μου αδερφός άρχισε να κλαίει τρομαγμένος, ενώ η μητέρα μου προσπαθούσε να τον καθησυχάσει. Ο πατέρας μου την ίδια στιγμή άρχισε να κατεβαίνει τον γκρεμό, για να με σώσει. `Ηταν αρκετά ψύχραιμος και μου έδινε θάρρος και κουράγιο. Κάθε τόσο μου έλεγε να μην αφήσω το κλαδί που βαστούσα, αλλά να το κρατώ γερά. Με δυο δρασκελιές, ο καλός μου πατερούλης έφτασε κοντά μου. Μου είπε να του δώσω το χέρι μου, για να με τραβήξει. `Εκανα ό,τι μου είπε και, δόξα τω Θεώ, σώθηκα. `Εβαλα το σταυρό μου και έτρεξα κλαίγοντας στην αγκαλιά της μητέρας μου.
Μετά από αυτή την περιπέτεια και τη μεγάλη αγωνία που πέρασα, κατάλαβα ότι πρέπει να είμαι πιο προσεχτική και λιγότερο ριψοκίνδυνη στη ζωή μου. Ορκίστηκα στον εαυτό μου ότι στο εξής θα άκουγα πάντα με προσοχή τις συμβουλές της μανούλας μου και δε θα ξαναπαρασυρόμουνα από την παιδική μου επιπολαιότητα.
Αυτό το περιστατικό της παιδικής μου ηλικίας δεν πρόκειται να το ξεχάσω ποτέ, όσα χρόνια κι αν περάσουν. Θα μείνει για πάντα βαθιά ριζωμένο στη μνήμη μου.
Αφού ετοιμάσαμε γρήγορα τα πράγματα που θα παίρναμε μαζί μας, μπήκαμε στο αυτοκίνητο και ξεκινήσαμε για την εξοχή. `Ημουν πραγματικά ενθουσιασμένη και χαρούμενη και δεν έβλεπα την ώρα να φτάσουμε στον προορισμό μας, για ν' αρχίσω το παιχνίδι. Η διαδρομή ήταν ευχάριστη και διασκεδαστική. Τραγουδούσαμε, λέγαμε διάφορα αστεία και ανέκδοτα και κάναμε σχέδια μαζί με τον αδερφό μου για το πώς θα περνούσαμε τη μέρα μας.
Επιτέλους, μετά από δύο ώρες ταξίδι με το αυτοκίνητο, φτάσαμε κάποτε στον προορισμό μας. Κατέβηκα τρέχοντας από το αυτοκίνητο και στάθηκα να κοιτάζω σαν μαγεμένη την ομορφιά του ολάνθιστου ανοιξιάτικου τοπίου. Μπροστά μας απλωνόταν μια απέραντη καταπράσινη πεδιάδα. Η φύση ολόκληρη ήταν χαρά Θεού! Τα μάτια μου δε χόρταιναν να βλέπουν τα ανθισμένα δέντρα και τα αμέτρητα πανέμορφα λουλούδια. Η ευωδιά των αγριολούλουδων σκορπούσε τριγύρω μια γαλήνη και μια ευτυχία ανείπωτη.
`Αρχισα χαρούμενη να μαζεύω αγριολούλουδα και να κυνηγώ τις πολύχρωμες πεταλούδες. `Ηθελα να εξερευνήσω όλο το τοπίο και να μαζέψω όσο το δυνατό περισσότερα λουλούδια. Θυμάμαι, η μητέρα μου μάς συμβούλεψε και μας παρακάλεσε, τόσο εμένα όσο και τον αδερφό μου, να μην απομακρυνθούμε από κοντά τους. Εγώ δεν έδωσα σημασία στα λόγια της, αλλά άπλωνα ολοένα τα μικρά μου χεράκια κι άρπαζα τα όμορφα λουλουδάκια, που μου έκαναν τόση εντύπωση.
Χωρίς να το καταλάβω, κάποια στιγμή βρέθηκα ξαφνικά μπροστά σ' ένα μεγάλο γκρεμό. Τότε, διέκρινα στη ρίζα ενός θάμνου μια ολοκόκκινη παπαρούνα. Μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν είχα συναντήσει άλλη παπαρούνα, γι' αυτό και η επιθυμία μου για να την αποκτήσω ήταν έντονη. Ωστόσο, με διακατείχε ένας μικρός φόβος, που οφειλόταν σίγουρα στον γκρεμό. Βρισκόμουν σε δίλημμα για το αν έπρεπε να προχωρήσω και να κόψω το μικρό εκείνο λουλουδάκι ή να το αγνοήσω και να συνεχίσω την εξερεύνησή μου. Δεν άργησα να πάρω την απόφασή μου. `Ημουνα σίγουρη ότι σε λίγο το λουλούδι αυτό θα βρισκόταν στα χέρια μου!
Με μικρά βήματα κατέβαινα ενθουσιασμένη τον γκρεμό. Ανυπομονούσα τόσο πολύ να το αποκτήσω, ώστε δε λογάριαζα πια τις συνέπειες. Το μόνο που με ενδιέφερε ήταν να κάνω δικό μου το πανέμορφο και μοναδικό εκείνο λουλούδι. `Εφτασα μπροστά στην παπαρούνα. `Απλωσα το μικρό μου χέρι να την αρπάξω, αλλά ξαφνικά γλίστρησα. Χωρίς να χάσω την ψυχραιμία μου, αρπάχτηκα γρήγορα από ένα μικρό κλαδί. Φοβισμένη άρχισα αμέσως να φωνάζω δυνατά: "Μπαμπά, μαμά!". Πίστευα πως έφτασε το τέλος της ζωής μου. Από λεπτό σε λεπτό το μικρό κλαδί θα κοβόταν κι εγώ θα γκρεμιζόμουνα. Πόσο δυστυχισμένη ένιωθα!
Για καλή μου τύχη όμως οι γονείς μου άκουσαν τις φωνές μου και έτρεξαν γρήγορα προς το μέρος μου. Ο μικρός μου αδερφός άρχισε να κλαίει τρομαγμένος, ενώ η μητέρα μου προσπαθούσε να τον καθησυχάσει. Ο πατέρας μου την ίδια στιγμή άρχισε να κατεβαίνει τον γκρεμό, για να με σώσει. `Ηταν αρκετά ψύχραιμος και μου έδινε θάρρος και κουράγιο. Κάθε τόσο μου έλεγε να μην αφήσω το κλαδί που βαστούσα, αλλά να το κρατώ γερά. Με δυο δρασκελιές, ο καλός μου πατερούλης έφτασε κοντά μου. Μου είπε να του δώσω το χέρι μου, για να με τραβήξει. `Εκανα ό,τι μου είπε και, δόξα τω Θεώ, σώθηκα. `Εβαλα το σταυρό μου και έτρεξα κλαίγοντας στην αγκαλιά της μητέρας μου.
Μετά από αυτή την περιπέτεια και τη μεγάλη αγωνία που πέρασα, κατάλαβα ότι πρέπει να είμαι πιο προσεχτική και λιγότερο ριψοκίνδυνη στη ζωή μου. Ορκίστηκα στον εαυτό μου ότι στο εξής θα άκουγα πάντα με προσοχή τις συμβουλές της μανούλας μου και δε θα ξαναπαρασυρόμουνα από την παιδική μου επιπολαιότητα.
Αυτό το περιστατικό της παιδικής μου ηλικίας δεν πρόκειται να το ξεχάσω ποτέ, όσα χρόνια κι αν περάσουν. Θα μείνει για πάντα βαθιά ριζωμένο στη μνήμη μου.
ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΓΝΩΣΤΟ ΜΑΘΗΤΗ...
