<< Η ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΚΑΙ Ο ΑΟΡΑΤΟΣ ΣΤΟ
ΣΚΟΤΑΔΙ>>
Στην αρχή η Κατερίνα δε βλέπει τίποτα. Όλα είναι σκοτάδι. Δε βλέπει
απολύτως τίποτα. Ούτε καν την Κατερίνα. «Κατερίνα!», φωνάζει τρομαγμένη. Δεν
της απαντάει κανείς. Κι αυτή χώνει το κεφάλι της κάτω από τα σκεπάσματα και
κλείνει τα μάτια της. Σφιχτά. Πολύ σφιχτά. Γκαπ, γκουπ, ακούει να χτυπά η
καρδιά της. «Κατερίνα!», ξαναφωνάζει και την πιάνουμε τα κλάματα. Τι σκληρή που
είναι η μαμά! Γιατί την άφησε μόνη, κατάμονη μέσα στο μαύρο σκοτάδι; Καθόλου
δεν τη λυπάται! Κι αν τη φάνε οι λύκοι; Κι αν τη δαγκώσουν τα σκυλιά; Κι αν την πνίξουνε τα φίδια; Γίνεται μικρή σαν κουβαράκι και τραβιέται στην άκρη του κρεβατιού. Μένει ακίνητη και σφίγγει κι άλλο τα μάτια της. Κόκκινα λαμπερά φωτάκια αστράφτουν παντού, σαν τα μάτια τής μάγισσας στη σκοτεινή σπηλιά. «Βοήθεια!», φωνάζει κι αρχίζει να τρέχει για να ξεφύγει. Όμως δε βρίσκει πουθενά την έξοδο της σπηλιάς. Κι όλο τρέχει... κι όλο τρέχει... Πέφτει, σηκώνεται... Τα γόνατά της ματώνουν, τα χέρια της γδέρνονται...
- ·
Στην παραπάνω παράγραφο να βρεις και
να καταγράψεις 10 ρήματα και 10 ουσιαστικά.
- ·
Να κλίνεις το ρήμα ΣΗΚΩΝΟΜΑΙ (παθητική
φωνή) στους χρόνους: Ενεστώτας, Παρατατικός και Αόριστος ( θα σε βοηθήσουν οι
πράσινοι πίνακες του βιβλίου της Γλώσσας, καθώς και τα ρήματα που ανέβασα στο blog πριν λίγες ημέρες).
