ΡΟΔΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΓΥΡΙΖΕΙ…..
Πριν από δύο χρόνια
συνέβη ένα άσχημο περιστατικό. Όταν τελείωσα τα μαθήματα μου βγήκα να παίξω με
την αδερφή μου στην αυλή μας, αφού βέβαια είχε τελειώσει και αυτή τα μαθήματα της.
Η αδελφή μου έδωσε
την ιδέα να παίξουμε κρυφτό. Και εγώ φυσικά συμφώνησα, μου είπε ότι θα φιλήσει
πρώτη αυτή. Τότε λοιπόν άρχισε να μετράει και ξεκινήσαμε. Μέτρησε πέντε φορές ,
5, 10, 15 μέχρι το 100. Μέχρι να τελειώσει, εγώ είχα ήδη κρυφτεί. Αμέσως άρχισε
να με ψάχνει και τότε με βρήκε στις σκάλες της γιαγιάς μου. Τότε εγώ από την
πολλή φόρα που πήρα όταν έτρεξα να βγω, έπεσα στο τσιμέντο της αυλής μας.
Είχα χτυπήσει όμως ελαφριά
στο γόνατο αλλά και στη μύτη. Η αδελφή μου με ρώτησε αν αισθάνομαι καλά και εγώ
αμέσως της είπα ότι είμαι καλά. Δεν ήρθε ασθενοφόρο αλλά εκείνη την ώρα έτυχε
να βγει η μαμά μου από το σπίτι. Με είδε σε αυτή την κατάσταση και με ρώτησε
ανήσυχη αν νιώθω καλά. Της είπα ότι ήμουν καλά, όμως πονούσα αρκετά στο γόνατο.
Επίσης το γόνατο μου είχε γεμίσει αίμα και η μαμά μου με πήρε γρήγορα μέσα για
να με φροντίσει.
Στο τέλος η αδερφή
μου ήθελε να κλάψει αλλά της είπα ότι είμαι καλά και να μην ανησυχεί. Κάπως έτσι
πέρασε εκείνη η δύσκολη μέρα. Μετά από λίγο ήρθε και ο μπαμπάς μου. Του εξήγησα
τι ακριβώς έγινε και μου είπε απλά την επόμενη φορά να προσέχω και να μην τρέχω
έτσι για ένα παιχνίδι.
ΓΡΑΜΜΑΤΙΚΗ
Πριν από ένα χρόνο συνέβη ένα αρκετά τραγικό περιστατικό,
στην προβλήτα, στη διάρκεια της βόλτας μας.
Εγώ με τη φίλη μου τη
Χριστίνα, η οποία είναι λίγο πιο μεγάλη από εμένα, πήγαμε στην προβλήτα του
χωριού για να κάνουμε ποδήλατο.
Ξαφνικά, επειδή
κάναμε αγώνες και έτρεχα με υπερβολική ταχύτητα, κουτούλησα σε μια κολώνα και
αμέσως μετά έπεσε και η φίλη μου πάνω μου. Ευτυχώς εγώ δεν χτύπησα και πολύ,
αλλά απλά στραμπούληξα μόνο το πόδι μου. Δυστυχώς όμως η φίλη μου έπαθε κάταγμα
σε δύο της πλευρά. Η Χριστίνα είχε χτυπήσει λοιπόν πολύ περισσότερο από εμένα. Για
τη φίλη μου ήρθε γρήγορα ένα ασθενοφόρο και για μένα ήρθαν απλά οι γονείς μου
και με μετέφεραν στο σπίτι.
Αρχικά μπορώ να πω
ότι έφταιγα εγώ, γιατί έτρεχα με υπερβολική ταχύτητα και είχα πολλές τύψεις. Μετά
αφού γυρίσαμε στα σπίτια μας, η μαμά μου είπε ότι είμαι τιμωρία. Εγώ αμέσως
ρώτησα τι είδους τιμωρία. Τότε μου είπε ότι για 5 ημέρες δε θα ακουμπήσω το
ποδήλατο μου.
Σκέφτηκα ότι από εδώ
και πέρα θα είμαι πιο προσεκτική με το ποδήλατο. Επίσης ένιωσα λύπη αλλά την
ίδια στιγμή και ανακούφιση που δε συνέβη κάτι πιο σοβαρό.
ΜΑΡΙΑΝΝΑ
